پرسشنامه سازش یافتگی دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ

دوران نوجوانی دوره گذاری است که نوجوانان تغییرات جسمانی، روانشناختی و اجتماعی بسیاری را در طول فرآیند تحول خود از کودکی به بزرگسالی تجربه می کنند و موضوعاتی مثل بلوغ زیستی و اجتماعی و اضافه شدن نقش های بزرگسالی زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می دهد(امانی، ۱۳۹۴). استانلی هال دوران نوجوانی را «تولد دوباره» نامیده است؛ زیرا در این مرحله تکامل یافته ترین خصوصیات انسانی و اولین ویژگی های تمدن انسانی ظاهر می شود. دوران نوجوانی دورانی حساس و بسیار بحرانی است؛ از این رو نوع روش تربیتی که درباره نوجوان به کار می رود، نقش بسیار مهمی در شکل دادن به شخصیت آینده او دارد (احدی و جمهری، ۱۳۸۵). در این رابطه، خانواده نقشی اساسی در ایجاد یک فضای محبت آمیز برای جهت دادن به آرزوهای اهداف و الگوهای اصلی رفتاری در تمام زندگی فرد بازی می کند (بریدا، ۲۰۱۳).

از طرف دیگر، روابط دوجانبه اساسی بین والدین و نوجوانان، متعهد بودن و دلبستگی را می سازد که در واقع باعث می شود، فرد در طول زندگی خود قوی تر گردد. بدون تردید، ارتباط خانوادگی نزدیک تأثیر عمده ای بر سازش یافتگی نوجوانان در زندگی می گذارد. به بیان دقیق تر کیفیت روابط والدین – نوجوان یک عامل کلیدی برای سلامت تحول نوجوان است. یک رابطه مثبت بین والدین – نوجوان به نوجوانان اجازه می دهد که آزادانه تر رشد کنند، کاوش کنند و همچنین به کسب تجربه بپردازند و با چالش های تحول که با آن مواجه می گردند، بهتر سازش پیدا کنند (بریدا، ۲۰۱۳). برای سنجش سازش یافتگی نوجوان از پرسشنامه سازش یافتگی دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ استفاده می شود.

پرسشنامه سازش یافتگی دانش آموزان دبیرستانی که توسط سینها و سینگ (۱۹۹۳) تدوین شده است و توسط کرمی (۱۹۹۸) ترجمه و نگارش شده است (به نقل از زاهد و همکاران، ۱۳۹۱). پرسشنامه سازش یافتگی دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ مورد نظر ۶۰ سوال دو گزینه ای (بلی، خیر) است. این پرسشنامه، دانش آموزان دبیرستانی با سازش یافتگی خوب را از دانش آموزان ضعیف در سه حوزه سازش یافتگی (عاطفی، اجتماعی و آموزشی) جدا می کند. نمرات بالا به منزله سازش یافتگی پایین و کسب نمره پایین سازش یافتگی مطلوب را منعکس می کند. ضریب پایایی این آزمون با دو نیمه کردن ۹۵/۰، با روش بازآزمایی ۹۳/۰ و با روش کودر ریچاردسون ۲۰، ۹۴/۰ بدست آمده است( به نقل از ساقی و رجایی، ۱۳۸۷).