پرسشنامه چند محوری بالینی میلون ۳

آزمون بالینی چند محوری میلون-۳، ۴( ام.سی.ام.آی-۳؛ میلون۵، ۱۹۹۴)، یک مقیاس خودسنجی با ۱۷۵ گویه بلی و خیر است که ۱۴ الگوی بالینی شخصیت و ۱۰ نشانگان بالینی را می سنجد و برای بزرگسالان ۱۸ سال به بالا که برای درمان یا ارزیابی روان شناختی به مراکز سلامت روان مراجعه می کنند، استفاده می شود. ام.سی.ام.آی-۳، در آگوست ۱۹۹۴ در گردهمایی انجمن روان شناسی آمریکا معرفی شد. این آزمون نسخه تجدید نظر شده ام.سی.ام.آی-۲ ( میلون، ۱۹۸۷) است. ام.سی.ام.آی-۳، همانند دو نسخه قبلی، اختلالات شخصیت و اختلالات محور یک راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی-۴ (DSM-IV 6، انجمن روانپزشکی آمریکا، ۱۹۹۴)را می سنجد. این آزمون، یکی از مهم ترین ابزارهای سنجش عینی نشانگان بالینی مطرح شده در محور یک و اختلالات شخصیت محور دو DSM-IV است. این آزمون به منظور عملیاتی کردن الگوی آسیب شناسی روانی میلون ( ۱۹۶۹، ۱۹۸۳) ساخته شده و دو بار از زمان انتشار آن به موازات تغییر در نظریه و همچنین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، تجدید نظر شده است.
ام.سی.ام.آی-۳ تلاش می کند وجود داشتن یا نداشتن اختلالات بالینی را با استفاده از نمرات میزان پایه۷ پیش بینی کند. بیماران دارای نمرات بیشتر از ۸۵ به عنوان مبتلا به اختلال معرفی می شوند و کسانی که نمرات کمتر از ۸۵ می گیرند به عنوان بدون اختلال در نظر گرفته می شوند. البته آگاهی واقعی از وجود داشتن یا نداشتن یک اختلال دست نایافتنی است. از این رو قضاوت متخصص بالینی جانشین واقعیت می شود.
بنابراین از این آمارها برای تعیین کارایی دسته بندی یا روایی تشخیصی ۸ مقیاسهای یک آزمون استفاده می شود و در واقع مکمل روشهای سنتی تعیین روایی ( روایی همگرا، روایی واگرا….) است.
هر چند در راهنمای ام.سی.ام.آی-۲، مجموعه کاملی از خصیصه های عامل ۹ ارائه شده است و توان پیش بینی مثبت مقیاسها از دامنه۰/۳۰تا ۰/۸۰است، اما راهنمای ام.سی.ام.آی-۳ صرفاً اطلاعاتی در مورد شیوع، حساسیت و ویژگی ارائه کرده است و رتزلاف (۱۹۹۶) با استفاده از این داده ها، مجموعه کاملی از خصیصه های عامل این آزمون را محاسبه کرده است. با محاسبه خصیصه های عامل مشخص شده است که توان پیش بینی مثبت مقیاسها بسیار ضعیف است و در مورد اختلالات شخصیت از دامنه ۰/۰۰۰ تا ۰/۳۲می باشد. پائین ترین توان، مربوط به مقیاس دیگرآزاری است و دلالت بر نداشتن هر گونه تشخیص مثبت درست دارد. در مورد مقیاسهای نشانگان بالینی، این آمار در دامنه ۰/۱۵ تا ۰/۵۸ است. رتزلاف ( ۱۹۹۶) بیان می کند که برای روایی های پایین دو احتمال وجود دارد یا آزمون روایی ندارد و یا مطالعه رواسازی، بد بوده است. وی با بیان دلایل زیر احتمال دوم را قابل قبول تر می داند و پیشنهاد انجام مطالعه ای دقیق تر با شیوه ای قوی تر را مطرح می سازد.
۱-ام.سی.ام.آی-۳ یک انحراف اساسی از ام.سی.ام.آی-۲ ( میلون، ۱۹۸۷) نیست، اگر چه تقریباً نیمی از گویه ها تغییر داده شده است. اکثر تغییرات در گویه ها در امتداد یک رگه محتوایی مشابه بوده است.
۲-مقیاسهای ام.سی.ام.آی-۳، سازه های مشابه آنچه در ام.سی.ام.آی-۲ بوده را منعکس می کنند. در حالی که مقیاسهای ام.سی.ام.آی-۲، روایی تشخیص خوبی دارند، چگونه ممکن است که ام.سی.ام.آی-۳ یکباره بدون روایی تشخیص شود.
۳-با آنکه در مقیاسها تجدید نظر شده، پایایی مقیاسهای آزمون همچنان بسیار بالا و در حد ۰/۷۰ و ۰/۸۰ باقی مانده اند.
۴-روایی همگرا و واگرای مقیاسها در حد مطلوب هستند. مثلاً همبستگی بین مقیاسهای افسرده خوبی و افسردگی اساسی در ام.اس.ام.آی-۳ با مقیاس ام.ام.پی.آی-۲ به ترتیب ۰/۶۸و ۰/۷۱است. این داده ها نشان می دهند که با روشهای روایی سنتی مقیاسهای ام.سی.ام.آی-۳، قطعاً روایی دارند.
۵-جهت محاسبه خصیصه های عامل از متخصصان بالینی خواسته شده است که بر اساس ملاکهای DSM-IV برای هر بیمار تشخیص گذاری کنند. حال آنکه مقیاس اختلال شخصیت افسرده اصلاً در DSM-IV وجود ندارد و دو مقیاس اختلال شخصیت دیگرآزاری و خودآزاری از DSM-IV کنار گذاشته شده اند.
۶- متخصصان بالینی با یک برخورد کوتاه با بیمار، اقدام به تشخیص گذاری می کردند، همچنین هیچ گونه ملاک و دستورالعمل مکتوبی برای تشخیص گذاری در اختیار متخصصان بالینی قرار نگرفته است و از این رو دقت تشخیص متخصصان، مورد تردید است.
از زمان انتشار خصیصه های عامل ام.سی.ام.آی-۳ و پیشنهاد رتزلاف ( ۱۹۹۶) برای انجام مطالعات دیگر در خصوص روایی تشخیص مقیاسهای این آزمون، میلون، دیویس و میلون، (۱۹۹۷) و همسو۱۰ (۲۰۰۲) دو مطالعه در آمریکا انجام دادند که نشان دهنده افزایش چشمگیر خصیصه های عامل ( بیش از سه برابر) برای تمام مقیاسها است.
خصیصه های عامل شامل حساسیت، ویژگی، شیوع، توان پیش بینی مثبت، توان پیش بینی منفی و توان تشخیص کل هستند (رتزلاف و گیبرتینی۱۱، ۱۹۹۴).حساسیت نشان می دهد که یک آزمون به وجود یک اختلال چقدر حساس است و از طریق تقسیم تعداد مثبت های درست به تعداد کل موارد دارای اختلال محاسبه می شود. ویژگی، نسبت منفی هایی که آزمون درست تشخیص داده است و از طریق تقسیم تعداد منفی های درست به تعداد کل آزمودنیهای بدون اختلال محاسبه می شود. توان پیش بینی مثبت، احتمال وجود بیماری را با شرط مثبت بودن نتیجه آزمون نشان می دهد و از طریق تقسیم تعداد موارد مثبت درست بر تعداد کل موارد دارای اختلال محاسبه می شود.
توان پیش بینی منفی، احتمال نبود بیماری را با شرط منفی بودن نتیجه آزمون نشان می دهد و از طریق تقسیم تعداد منفی های درست بر حاصل جمع منفی های درست و منفی های نادرست محاسبه می شود. همچنین توان تشخیص کل عبارت است از نسبتی از آزمودنیها که یک آزمون به درستی طبقه بندی کرده است و حاصل تقسیم حاصل جمع مثبت درست و منفی های درست بر تعداد کل آزمودنیها است. مثبت های درست (a) عبارت اند از تعداد مواردی که آزمون به درستی مبتلا به اختلال را تشخیص داده است. مثبت های نادرست (b)عبارت اند از تعداد مواردی که آزمون به اشتباه، مبتلا به اختلال را تشخیص داده است. منفی های نادرست (c) به تعداد موارد اطلاق می شود که آزمون به اشتباه بدون اختلال را تشخیص داده است. منفی های درست (d) عبارت اند از تعداد مواردی که به درستی آزمون، بدون اختلال را تشخیص داده است.